Wybór sposobu montażu uzależniony jest od rodzaju stolarki otworowej, konstrukcji muru i materiałów, z których go wykonano. Najważniejsza jest poprawność usytuowania elementu na odpowiedniej grubości ściany – gwarantuje to minimalizację strat ciepła w strefie wokółokiennej i wokółdrzwiowej. Ściany jednowarstwowe wymagają montażu okien i drzwi w połowie grubości muru, natomiast w ścianach dwu- i trzywarstwowych stolarkę montuje się w warstwie ocieplenia, co minimalizuje ryzyko powstawania mostków termicznych.
Budownictwo inne niż pasywne umożliwia także montaż stolarki na krawędzi muru.
Wstawienie okien lub drzwi w ścianę jest przerwaniem jej ciągłości i naraża przegrodę na gorsze parametry cieplne. Wszelkiego rodzaju nieszczelności są drogą ucieczki ciepła, a obszar stolarki otworowej jest jednym z najbardziej newralgicznych połączeń. By uniknąć olbrzymich kosztów w sezonie grzewczym, należy dołożyć wszelkich starań podczas montażu, skupiając się na prawidłowym ustawieniu elementu w otworze oraz odpowiedniej izolacji połączenia na linii okno-mur.
Podczas montażu stolarki okiennej wykorzystuje się stalowe kotwy, śruby lub dyble, czyli tzw. łączniki. Ich dobór zależny jest od rodzaju muru, jego wytrzymałości, przenoszonej siły oraz ruchów, które występują w szczelinie między oknem a ścianą. Łączniki powinny być rozmieszczone zgodnie z zaleceniami producentów stolarki otworowej i systemów mocujących. Ważne jest prawidłowe zamocowanie mechaniczne, czyli przeniesienie na konstrukcję budynku sił oddziałujących na okno – jego ciężaru, parcia i ssania wiatru oraz siły operacyjnej (występującej w trakcie użytkowania). Ciężar okna przenoszony jest przez właściwe jego podparcie, a parcie i siła wiatru przez rozmieszczone na obwodzie stolarki otworowej zamocowania.
Każdy rodzaj ściany wymaga innych elementów łączących. Należy pamiętać również o bezpiecznej strefie, czyli miejscu przeznaczonym do zamontowania danego elementu. Będą one inne w przypadku użytych materiałów, np. betonu zbrojnego czy komorowych cegieł wykonanych z ceramiki (tzw. porotherm). Odradzana jest samodzielna zmiana sposobu mocowania, ponieważ może doprowadzić do zniszczenia okien, a wszystkie uszkodzenia wynikające z niedostosowania mocowania do zaleceń producenta nie będą objęte gwarancją.
Kotwy, śruby i dyble, czyli najpopularniejsze mocowania mechaniczne okien
Kotwy to stalowe łączniki, przykręcane do ościeżnicy oraz muru. Zapewniają stabilne, a zarazem sprężyste zamocowanie ramy i niwelują odkształcenia spowodowane ruchami konstrukcji. Ich przykręcenie daje możliwość bezpiecznego montażu stolarki otworowej na krawędzi muru. Punkt zamocowania odsuwany jest w głąb ościeża. Zalecenia ITB dotyczące kotew określają ich minimalną grubość – 1,5 mm oraz odpowiednie zabezpieczenie materiału.
Dyble i śruby to rodzaj mocowania sztywniejszego niż kotwy. Doskonale sprawdzają się przy montażu dużej, ciężkiej stolarki otworowej, często używanej i tym samym narażonej na duże obciążenia. Przykręca się nimi ościeżnicę bezpośrednio do muru. Dyble służą także do montażu listew progowych, gwarantując stabilne przymocowanie do podłoża. Nie sprawdzają się przy montażu blisko krawędzi muru – w takim przypadku lepiej skorzystać ze śruby ramowej pozbawionej części rozporowej. Przed osadzeniem ościeżnicy w murze należy wykonać w niej otwory pod łączniki, jednak mocuje się je dopiero po wstawieniu ramy w otwór.
