Na przestrzeni ostatnich lat
stolarka okienna przeżyła prawdziwą rewolucję, o czym świadczy postęp w ciągłym
podnoszeniu współczynnika izolacyjności cieplnej (Uw). Jeszcze w
latach 90-tych XX wieku standardem był współczynnik Uw<2,0, który
obecnie wskoczył na Uw<1,0 (W/mk2K). Niestety,
stolarka okienna nawet o najdoskonalszych parametrach energooszczędności straci
wszystkie walory wraz z nieprawidłowo przeprowadzonym montażem. Niedostateczna
wiedza montażystów czy brak doświadczenia mogą doprowadzić do uszkodzenia okien
i muru oraz do zawilgocenia ościeża, a co za tym idzie – rozwoju pleśni i
grzybów. A to nie wszystkie przykre konsekwencje popełnianych błędów.
Najczęstsze błędy – czyli
jakie?
Zasady prawidłowego montażu stolarki okiennej powinny być znane fachowcom. W polskiej rzeczywistości nie każda metoda montażowa jest wystarczająco dobrze znana. Wielu montażystom brakuje wiedzy na temat nowych technik czy tych energooszczędnych. Brak wykształcenia zawodowego, znajomości zasad i umiejętności prowadzi do wielu błędów i braku zaufania do specjalistów. Problem rośnie, a wraz z nim zapotrzebowanie na rozwiązanie.
Warszawski Instytut Techniki
Budowlanej przeprowadził tysiące ekspertyz. Najczęstszy ich temat to źle
wbudowane lub źle wykonane okna. Niektóre z omawianych sytuacji charakteryzuje
Jerzy Płoński, rzeczoznawca oraz biegły sądowy w zakresie techniki okiennej i
techniki montażu. Należą do nich:
- wstawianie okien w otwory o nieodpowiednich wymiarach,
- mocowanie okien bez kotew, wykorzystując jedynie pianę,
- niewłaściwe używanie dybli i kotew,
- stosowanie klinów do podpierania okna, które na koniec wyciągane są do
zamontowania parapetu, - brak starannego uszczelnienia między murem a oknem,
- brak uszczelnienia szczeliny dolnej pod oknem,
- zastępowanie pianką wszystkich innych materiałów budowlanych,
- brak troski o prawidłowy poziom progów drzwi balkonowych i okien,
- brak troski o kolejność procesów w trakcie budowy,
- akceptacja widocznych wad zamontowanych okien,
- brak zastrzeżeń na bezmyślność projektantów i inwestorów przy jednoczesnej
akceptacji na wszystko.
Konsekwencją powyższych błędów
niejednokrotnie bywa zniszczenie stolarki okiennej, muru oraz dysfunkcjonalność
okien. Współczesne okna charakteryzują się wysoką szczelnością, która nie
sprzyja swobodnej wentylacji w pomieszczeniach. Przez uniemożliwioną drogę
ucieczki między skrzydłem okna a ramą, para wodna szuka innych miejsc. Często
wybór pada na szczeliny montażowe pomiędzy oknem a murem, zazwyczaj wypełnione
pianką montażową. W okresie zimowym to obszar skraplania pary wodnej.
Wykroplona para wchłania się w piankę, a ta pod wpływem niskiej temperatury
wytwarza mostek cieplny, niwelujący korzyści energooszczędne. Innymi
konsekwencjami zawilgocenia ościeża jest rozwój pleśni i grzybów.
3-warstwowy montaż okna
Zamontowanie w poprawny sposób
nowoczesnej, energooszczędnej stolarki okien powinno zagwarantować oknom
szczelność oraz być zgodne z zasadą „szczelniej od wewnątrz na
zewnątrz”. Pianka montażowa powinna być otoczona dwoma dodatkowymi
warstwami izolacyjnymi – paroprzepuszczalną i paroszczelną. Pierwsza z nich
powinna znaleźć się na zewnątrz i uniemożliwiać wnikanie wody opadowej do
warstwy ocieplenia, a wewnętrzna powinna ma za zadanie zapobiegać wnikaniu pary
wodnej do pianki. Taki sposób nazywa się montażem 3-warstwowym i we
współczesnym budownictwie jest uważany za jedyny poprawny. Nie wymaga też
zastosowania ani wielu materiałów izolacyjnych, ani tych najdroższych.
Problematyczny brak szkoleń
Polski system edukacji
praktycznie nie oferuje szkoleń z obszaru nowoczesnych technik montażu okien.
Tematyka ta nie istnieje ani w budowlanych szkołach zawodowych, ani w
kształceniu kadr inżynierów budowlanych czy projektantów budynków. Instrukcje
ITB, wydawnictwa zagraniczne oraz wątpliwej jakości poradniki montażowe to jedyne
źródło wiedzy montażystów. Liczba źródeł powiększy się wraz z wejściem programu
edukacyjnego, finansowanego przez wiodące firmy z branży okienno-fasadowej,
nazwanego „Mistrzowie Montażu.
