Obecnie najpopularniejszą metodą
termoizolacji poddaszy jest użycie materiałów izolacyjnych pod krokwiami i
między nimi. Montuje się wełnę mineralną i pianę poliuretanową. Jednak najpopularniejsza
metoda nie znaczy jedyna, ponieważ istnieje jeszcze stosunkowo nowa technika
termoizolacji obszaru dachowego – ocieplenie nakrokwiowe.
Termoizolacja
w metodzie nakrokwiowej znajduje się na zewnątrz krokwi. Do ocieplenia
wykorzystuje się specjalne płyty wykonane najczęściej z poliuretanu. W
porównaniu z tradycyjnym montażem zauważa się kilka zalet:
- mniejsze
zagrożenie osłabienia izolacyjności dachu, - zminimalizowane
ryzyko pojawienia się mostków cieplnych, - wysokość
poddasza zwiększona o ok. 30 cm, - kwestie
estetyczne, takie jak widoczna konstrukcja więźby.
Częstą wątpliwością przy wyborze ocieplenia nakrokwiowego jest pytanie o montaż okien dachowych. Od razu odpowiadamy – nie ma żadnego problemu. Tutaj montaż okien dachowych jest tak samo nieskomplikowany co przy ociepleniu tradycyjnym. Mimo to należy zwrócić uwagę na kilka różnic.
Montaż okna w ociepleniu
nakrokwiowym
Montaż powinien przebiegać wyłącznie na łatach montażowych. Przygotowania trzeba zacząć od wyjęcia skrzydła z ościeżnicy. Następnym krokiem jest zadbanie o otwór montażowy, należy wyciąć go w rozmiarach identycznych z wymiaram ościeżnicy. Po tym trzeba zaznaczyć grubość łat dachowych na załączonych kątownikach montażowych. Kątowniki montuje się wkrętami do boków ościeżnicy tak, by znajdowały się 10 centymetrów od naroży. Ościeżnicę umieszcza się w przygotowanym wcześniej otworze i poziomuje ją dokładnie.
Po zamontowaniu ościeżnicy następuje czas na opracowanie od środka płyty ociepleniowej, czyli przygotowanie od strony wewnętrznej otworu okiennego w celu wykonania obudowy. Tutaj istotna jest estetyka. Płytę ociepleniową przycina się równo z tak zwanymi szpaletowymi rowkami. Część górna płyty musi być docięta równolegle do podłogi, a dolna prostopadle. Przy tak wyciętym otworze okiennym cyrkulacja powietrza jest prawidłowa i nie ma problemów z wentylacją pomieszczeń oraz zawilgoceniem.
Następny etap to umieszczenie skrzydła w ościeżnicy. Po zamknięciu skrzydła szczeliny pionowe między ościeżnicą a skrzydłem muszą być identyczne na całej wysokości. W przypadku błędu koryguje się wysokości, przesuwając ościeżnicę w lewo lub prawo. Po uzyskaniu odpowiedniego umocowania skrzydła, górne kątowniki montażowe są przykręcane do krokwi. Należy także sprawdzić szczelinę pomiędzy ościeżnicą a dołem skrzydła, uchylając je na ok. 5 milimetrów. Ewentualne poprawy wykonuje się przy użyciu klinów z plastiku, podkładanych pod górne kątowniki.
Dalsze prace, mające zapewnić właściwą izolację termiczną i przeciwwilgociową, wykonuje się przy skrzydle ponownie wyjętym z ościeżnicy. Wygodnym sposobem jest skorzystanie z gotowych już zestawów izolacyjnych, które dostępne są w ofercie producentów stolarki okiennej. W ich skład wchodzą materiał termoizolacyjny oraz fartuch z paroprzepuszczalnej folii.
Należy pamięć o zamontowaniu specjalnej
rynienki odwadniającej tuż nad oknem. Dzięki niej nadmiar wody opadowej będzie
odprowadzany znad okna.
Ostatnim etapem jest montowanie kołnierza z
blachy pod oknem oraz oblachowanie zewnętrznej części okna. Wewnętrzną wnękę
należy zabezpieczyć paroszczelną folią i wykończyć przy użyciu płyt
gipsowo-kartonowych lub gotowymi szpaletami.
